ผู้ชายที่ฉันเรียกว่า "พ่อ"

     การสูญเสียไม่เคยมีเวลาให้ใครได้เตรียมตัวหรอก ฉันเพิ่งเข้าใจประโยคนี้เมื่อครอบครัวฉันต้องเสียพ่อไปด้วยโรคตับและนิ่วในถุงน้ำดีเมื่อวันที่ 17 ธันวาคม พ.ศ. 2557 จากวันนั้นจนถึงวันนี้ ก็เกือบ 3 ปีเต็มแล้วที่พ่อจากไปแบบไม่มีวันหวนกลับ ทุกวันนี้ก็ยังจำความรู้สึกวันนั้นได้ดี วันที่พ่อจะอยู่กับฉันเป็นวันสุดท้ายและเป็นวินาทีสุดท้ายที่เราจะได้เจอหน้ากัน มันยังคงเป็นความทรงจำที่ฝังใจในทุกวัน เป็นการสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิตและก็เชื่อว่าหลายๆคนคงไม่มีใครอยากให้มันเกิดขึ้นกับตัวเอง แต่ฝืนไม่ได้ มันเป็นเรื่องของธรรมชาติ ทุกชีวิตล้วนมีเกิด แก่ เจ็บ ตาย อยู่ที่ว่าจะช้าหรือเร็วแค่นั้นเอง พ่อเป็นคนที่ทำให้ฉันมีวันนี้ได้  พ่อยอมลำบากเพื่อให้ลูกคนนี้ได้กินอิ่มนอนหลับ พ่อยอมทำงานหนักเพื่อให้ลูกคนนี้ได้สบาย พ่อเป็นผู้ชายคนเดียวที่รักฉันมากที่สุดมากกว่าชีวิตของพ่อเลยก็ว่าได้  แต่ความพลัดพรากมันได้ทำให้เราต้องจากกันแบบไม่มีวันได้เจอกันอีก ถึงวันนี้พ่ออาจจะไม่ได้อยู่บนโลกนี้แล้วแต่ถ้าพ่อฟังอยู่ หนูอยากจะบอกพ่อว่า "หนูคิดถึงพ่อนะ ตลอดระยะเวลา 3 ปีที่ผ่านมาไม่มีวันไหนเลยที่ไม่คิดถึงพ่อ พ่อยังอยู่ในใจหนูเสมอ สัญญาที่เคยให้กับพ่อไว้หนูไม่ลืมนะ หนูกำลังพยายาม  พ่อรอดูความสำเร็จของหนูนะ หนูจะดูแลแม่ดูแลน้องให้ดีที่สุด สุดท้ายนี้อยากบอกพ่อว่า "หนูรักพ่อนะ"
วันพ่อปีนี้เป็นอีกปีที่ไม่ได้กราบพ่อ กราบแม่แทนนะค่ะ